Łódź to miasto o fascynującej historii transformacji – od małej osady do przemysłowej metropolii. Pierwsza wzmianka o miejscowości „Łodzia” pochodzi z 1332 roku. Przełomowym momentem był 29 lipca 1423 roku, kiedy król Władysław Jagiełło nadał Łodzi prawa miejskie.
W średniowieczu Łódź była niewielkim miasteczkiem rolniczym należącym do biskupstwa włocławskiego. Życie koncentrowało się wokół rynku, od którego odchodziły główne ulice: Podrzeczna, Drewnowska, Stodolniana, Cyganka, Kościelna i najstarsza Nadstawna. W szczytowym okresie rozwoju „Łodzi rolniczej”, na początku XVI wieku, miasto liczyło 70 rodzin mieszczańskich i około 30 domostw
Prawdziwy przełom nastąpił w 1820 roku, gdy rząd Królestwa Polskiego włączył Łódź do grona osad przemysłowych. Za sprawą Rajmunda Rembielińskiego, miasto zostało przekształcone w ośrodek tkacki i sukienniczy. O wyborze Łodzi zadecydowały korzystne warunki:
W latach 1824-1827 powstała osada „Łódka” wzdłuż ulicy Piotrkowskiej. Do miasta przybywali rzemieślnicy z różnych stron Europy – Wielkopolski, Śląska, Saksonii, Czech, Brandenburgii i Moraw. Łódź stała się prawdziwym tyglem kulturowym, gdzie zgodnie współżyli Polacy, Żydzi, Niemcy i Rosjanie.
Po zniesieniu w 1850 roku granicy celnej między Królestwem a Rosją, Łódź stała się wiodącym ośrodkiem przemysłu tekstylnego w Imperium Rosyjskim. Rozwój był tak dynamiczny, że w ciągu zaledwie kilku dekad liczba mieszkańców wzrosła z 799 osób w 1820 roku do imponujących 500 000 w 1913 roku.
W okresie międzywojennym Łódź utrzymała pozycję głównego ośrodka włókienniczego Polski. Mimo trudności gospodarczych związanych z utratą rynków wschodnich, miasto nadal się rozwijało. W 1939 roku liczba mieszkańców przekroczyła 670 000 osób.
Podczas II wojny światowej Łódź została wcielona do III Rzeszy pod nazwą Litzmannstadt. Miasto poniosło ogromne straty ludnościowe, szczególnie wśród społeczności żydowskiej, która przed wojną stanowiła około 1/3 mieszkańców. Utworzono tu drugie co do wielkości getto w okupowanej Europie.
Po 1945 roku Łódź wkroczyła w nowy etap rozwoju. Znacjonalizowano wielkie zakłady przemysłowe, tworząc kombinaty włókiennicze zatrudniające tysiące pracowników. Powstały takie giganty jak:
W latach 70. Łódź osiągnęła szczyt rozwoju przemysłowego. Miasto stało się największym w Polsce ośrodkiem przemysłu lekkiego, zatrudniającym w przemyśle włókienniczym ponad 100 000 osób. Powstały nowe osiedla mieszkaniowe, rozbudowano infrastrukturę miejską.
Koniec lat 80. i początek 90. przyniósł głęboki kryzys łódzkiego przemysłu. Transformacja gospodarcza doprowadziła do upadku większości zakładów włókienniczych. Miasto stanęło przed koniecznością całkowitej restrukturyzacji gospodarczej i poszukiwania nowej tożsamości w warunkach gospodarki rynkowej.